Obojętność chemiczna
Zdolność powłok PVD do odporności na reakcje chemiczne z otaczającymi substancjami lub środowiskiem. Właściwość ta zapewnia, że powłoki pozostają stabilne i nie reagują z chemikaliami, środowiskiem korozyjnym lub innymi agresywnymi substancjami, co przedłuża ich żywotność i zwiększa ochronę materiału podłoża
Powłoki PVD: ALWIN
Obojętność chemiczna odnosi się do ich odporności na reakcje chemiczne i degradację w agresywnych środowiskach chemicznych, takich jak atmosfera utleniająca lub korozyjna . Właściwość ta jest kluczowym czynnikiem w zastosowaniach, w których wymagana jest długoterminowa stabilność i wydajność powlekanych komponentów, na przykład w przemyśle narzędziowym, przemyśle lotniczym, motoryzacyjnym lub biomedycynie.
Powłoki PVD, takie jak TiN (azotek tytanu), TiAlN (azotek glinowo-tytanowy), CrN (azotek chromu) lub DLC (węgiel diamentopodobny) charakteryzują się wysoką stabilnością chemiczną, która wynika z ich gęstej, jednorodnej mikrostruktury i niskiej reaktywności ich składników. Stabilność ta jest zachowana nawet w wysokich temperaturach, co zapobiega utlenianiu powierzchni lub dyfuzji tlenu do podłoża. Jest to szczególnie ważne w zastosowaniach, w których powłoki wchodzą w kontakt z agresywnymi chemikaliami lub wysokimi temperaturami, które mogłyby prowadzić do degradacji materiału.
Obojętność chemiczna powłok PVD nie tylko chroni materiał bazowy przed reakcjami chemicznymi, ale także zapewnia, że właściwości mechaniczne powłok, takie jak twardość, odporność na zużycie i niski współczynnik tarcia, pozostają bez zmian nawet w trudnych warunkach eksploatacji. W rezultacie znacznie zwiększa się żywotność powlekanych narzędzi i komponentów, przy jednoczesnym zmniejszeniu częstotliwości konserwacji lub wymiany, co skutkuje znacznymi korzyściami ekonomicznymi i operacyjnymi.
